دختر کهکشان تاریک
عاشقانه مندختر کهکشان تاریک
عاشقانه منچه خوشبختن مردگان......
چه مهمانان بی دردسری هستند
مردگان
نه به دستی ظرفی را چرک میکنند
نه به حرفی دلی را آلوده میکنند
تنها به شمعی قانع اند
و اندکی سکوت ...........
و من هم مانند این مردگان جای تاریکی را که درون اتاقم هست را انتخاب کردم تنها تاریک سکوت چند روزیست فقط به حرفها گوش میدهم و تنها اتاقم میتواند ارامم کند فقط در برابر حرفها سر تکان میدهم شاید اینگونه بهتر باشد......
نتوانم ؛ نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی من نه رمیدم؛ نه گسستم
باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم
نتوانم
اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت...
اشک در چشم تو لرزید
ماه بر عشق تو خندید
یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه کشیدم
نگسستم
نرمیدم
رفت در ظلمت و غم آن شب و شبهای دگر هم
نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم
نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم
بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم
…………………………………………………………………
چرا پروانه ها معنای عشقند ؟
چرا جغدان همیشه اشکبارند ؟
چرا مردم همانند کبوتر .....
درون خانه ها جغدی ندارند ؟
چرا ما عاشق باد صباییم ؟
چرا یک بار با باران نباشیم ؟
چرا در هر زمان در فکر دریا ؟
چرا یک بار با طوفان نباشیم ؟
چرا لبهای مردم نیمه خشک است ؟
چرا لبخند در آن جا ندارد ؟
چرا توی قفسهامان قناریست ؟
چرا هیچ آدمی درنا ندارد ؟
اگر چه این بیان آرزو بود...
ولی آخر چرا زیبا نباشیم ؟
چرا یک بار چون بال پرستو ؟
چرا یک بار چون دریا نباشیم ؟؟؟
نالم از ازاقبال بد......
چرا به یاد نمی آورم؟
حسی که نبود و آمد.
و مرا چون فرد فرد انسانها سوزاند.
از یک تجربه ی غلط...
و یک حقیقت محض!
خواندن را برای خیلی ها دشوار است.
همچون سکوت کردن در مقابل واژه.
این واژه های من است که می سوزد.
در مقابل دیدگانم.
و من افسوس می خورم که چه می شود که این چنین داغ می شوم؟
و دلم می سوزد به حال آنان که واژگان مرا به تمسخر گرفته اند.
این چنین است طریقت پاک بودن.
و من هم در این راه چیزهایی بدست می آورم که هیچکس در حال سکون بدست نخواهد آورد!
و البته که چیزهای با ارزشی را نیز از دست می دهم...
همچون آینه بودن دل در مقابل دوستان.
و صداقت با خار.
خار را باید دروغ گفت.
تا از مقابل خشم نگاهش در امان ماند.
ساحل دوستی را بر بلندای موج هایش ستایش می کنم.
اما چه کسی می داند که در دل من چه می گذرد؟!
در جاده قدم می زنم.
و به این فکر می کنم که شاید روزی این چنین نباشم!
من هم خواهم رفت...
و حتی آنان که از من بیشتر ادعاشان میشود.
شاید وقتی دور می شوم، رد پای نوشته هایم که در قلب آشنایانم حک شده است بر جای بماند.
و شاید هم نگاه ملتمسانه ای ،لحظه ای انتظار حضورم را بکشد.
نمی دانم. همچون کبوتری بال شکسته شده ام.
مثلم، همچون مثل یخ زدن خون عابریست که در انتظار صبح شدن فردا، از حس گذشتن،گریخت.
چند روزیست که می اندیشم به تمام آنچه که بوده و هست.
و شاید، حتی خواهد بود.
راستی...
هنوز هم در این فکرم که بالاخره تفاوت داشت یا نه؟
همان مسئله ی بودن و نبودن....
و خاموشی شمع!
امروز دیگر یقیین دارم که این تکرار تکرار است.
باور کنید.
ببخشید زیاد شد ولی حسای امروزم بود قلبی پر از خستگی پر از احساس کاش قلبی دیگر که باید درک میکرد میفهمید ولی حیف که باد اورا برد.